Rozdział 6- Pora na uczucia (fragmenty)

  Minęło kilka dni od akcji w szkole. Rannego pilota umieszczono w szpitalnej części ośrodka szkolenia. Kiedy odzyskał siły, poprosił o spotkanie z chłopcami, którzy uratowali mu życie. Dowódca wezwał swoich podopiecznych do swojego gabinetu, skąd mieli udać się razem do rannego.
  Wezwani Eryk i Peter stawili się jak zawsze o czasie u Hernandeza, a Tim czekał na korytarzu, pod drzwiami gabinetu. Kapitan zmierzył ich surowym spojrzeniem.
  -Moje rozkazy były jasne, nie ryzykować niepotrzebnie- zagrzmiał, patrząc na Eryka. -A tymczasem, przez twoją brawurę, Vinderen, pilot o mały włos nie stracił życia, a jeden z twoich żołnierzy został ranny!
 -To nie było niepotrzebne ryzyko- powiedział spokojnie Eryk. -Gdyby nie moja decyzja, prawdopodobnie stracilibyśmy pilota, a cała nasza wyprawa ratunkowa poszłaby na marne.
 -Naraziłeś swojego podwładnego na uraz głowy, pilot, po którego poszliście prawie został wyssany, to ma być dobrze przeprowadzona akcja ratunkowa?!
  -Panie kapitanie...- opanowanym tonem powiedział blondyn. -Gdybym bał się odrobiny ryzyka, nie poprosiłbym o pozwolenie na tę akcję i wtedy na pewno stracilibyśmy pilota. A rana Dennissena nie jest poważna, to zaledwie otarcie.
  Hernandez spojrzał na chłopca łagodniejszym wzrokiem.
  -Dobrze, że to rozumiesz- powiedział. -Ale znajdą się tacy, którzy będą na tobie wieszać psy za najmniejsze nawet straty. A dowódca wahający się wysłać ludzi na niebezpieczną akcję, to zły dowódca. Nieskuteczny. Cieszę się, że ty taki nie jesteś- wyciągnął dłoń w stronę Eryka. -Gratuluję podjęcia właściwej decyzji.
  Uścisnął rękę blondyna i zwrócił się do Petera.
  -Panie Dennissen, a panu gratuluję udziału w tej akcji, mam nadzieję, że czegoś ona pana nauczyła.
  -Tak jest, panie kapitanie- powiedział cicho chłopiec i spuścił wzrok.
  -Podczas żadnej akcji nie należy wpadać w panikę- Hernandez patrzył na obu chłopców nieco łagodniejszym spojrzeniem. -Panika utrudnia trzeźwą ocenę sytuacji, przez co zmniejsza szansę na przeżycie. Pamiętajcie o tym.
  -Będziemy pamiętać- powiedział Eryk. Kapitan pokiwał głową i jeszcze raz zwrócił się do Petera:
  -Powinieneś być wdzięczny koledze. Żyjesz tylko dzięki jego naturalnym zdolnościom oceny zagrożenia.
  Peter jeszcze niżej spuścił głowę i zagryzł wargi. Po chwili podniósł wzrok i powiedział stanowczo w stronę Eryka:
  -Dziękuję za uratowanie życia mnie i pilotowi. Przepraszam, że straciłem głowę w akcji, obiecuję, że to się więcej nie powtórzy. Od dziś będę twoim najlepszym żołnierzem.
  -Panie Dennissen- oficer zaśmiał się głośno. -Niech pan nie składa obietnic, których nie jest pan w stanie dotrzymać.
  Eryk spojrzał na kapitana lodowatym wzrokiem, ale jego głos był spokojny.
  -Jest pan niesprawiedliwy, panie kapitanie, Peter jest bardzo dobrym żołnierzem- odwrócił się w stronę szatyna. -Jesteś moim najlepszym żołnierzem, ty i Tim też, a każdemu może się zdarzyć chwila słabości. Nawet najlepszemu.
  -Dziękuję...- szepnął Peter a jego oczy nie patrzyły już w ziemię.
  
(...)

 W blasku diodowego ekranu widział, jak Peter zdejmuje koszulkę, widział jego nagą klatkę i płaski, umięśniony brzuch. Szatyn spojrzał na Eryka i zapytał:
  -Nie rozbierasz się? Trzeba wziąć prysznic.
  -A, tak...- otrząsnął się i zaczął zdejmować koszulkę. -Idź pierwszy, ja poczekam.
  Peter wstał, ale nie poszedł do łazienki. Stał przed Erykiem i rozpinał spodnie. Robił to powoli, jakby chciał, żeby blondyn widział każdy jego ruch.

  -Pomyślałem...-powiedział cicho, prawie szeptem. -...pomyślałem, że możemy pójść razem pod prysznic...
  Eryk spojrzał na niego, zaskoczony jego propozycją.
  -Ale, że w tym samym czasie?
  -Noo, tak..- odpowiedział szatyn i zsunął spodnie, stojąc w samych opiętych bokserkach przed zdezorientowanym Erykiem. Vinderen przełknął ślinę i wstał, patrząc na ledwie oświetloną twarz Petera, który zbliżył się do niego i spojrzał mu głęboko w oczy. Ich klatki piersiowe niemal stykały się.       Peter spuścił oczy i szepnął:
  -Przepraszam, to głupie...
  -Nie, ale...- Eryk nie wiedział, co powiedzieć. -...nie wiem, co o tym myśleć...
  -Ja też...- szatyn zagryzł wargę. -Czy to jest normalne? Czy ze mną wszystko dobrze?
  -Nie wiem...- blondyn zaczął się jąkać, patrząc na prawie nagiego przyjaciela. -Ale skoro...ty nie jesteś normalny, to ja...ja chyba też...
  -To jest złe?- zapytał nieśmiało Peter. Eryk pokręcił głową i rozłożył ramiona.
  -Nie wiem, ale nie czuję, żeby to było coś złego.
  -To chodź...- Peter złapał go za rękę i pociągnął w stronę łazienki. Blondyn w biegu zdjął spodnie i rzucił je na łóżko, po czym poszedł za przyjacielem. Weszli po cichu do łazienki i zapalili światło. Eryk w pełnym świetle spojrzał na szczupłe ciało Dennissena. Poczuł ukłucie podniecenia, kiedy przeniósł wzrok na jego obcisłe bokserki, z wyraźną wypukłością w kroczu. Nie odrywając oczu od tego widoku, sięgnął ręką i odkręcił wodę pod prysznicem. Peter, zawstydzony, odsunął się nieco od przyjaciela, ale ten przytrzymał go zdecydowanie za biodra i przyciągnął bliżej siebie. 
   Dłonie Eryka wślizgnęły się pod bokserki szatyna i zsunęły je z pośladków. Peter pokręcił głową i próbował się cofnąć, ale blondyn złapał go w pasie i mocno przyciągnął.

  -Nie chcę...- wyszeptał Peter, ale niebieskooki położył mu palec na ustach.
  -Przed chwilą sam mnie tu ciągnąłeś, więc nie odwracaj kota ogonem, jak już udało ci się zaciągnąć mnie do łazienki.
  -Ale ja się chyba rozmyśliłem...-szatyn nie wiedział, gdzie skierować wzrok. Eryk stanowczo złapał go za brodę i podniósł jego twarz, tak aby patrzyli sobie w oczy.
  -Szybka decyzja- powiedział stanowczym tonem. -Mam wyjść, czy chcesz, żebym został?
  -Zostań...- jęknął Peter i zarzucił ramiona na szyję blondyna, przyciskając biodra do jego bioder. Eryk poczuł, jak sztywny członek Dennissena ociera się o wypchany krok jego bokserek. Zadrżał z podniecenia i uwolnił swój nabrzmiały organ, który zetknął się z penisem Petera. Powoli zbliżył twarz do twarzy przyjaciela, czuł jego oddech tchnący podnieceniem. Ich wargi zetknęły się. Peter jęknął i wpił się łapczywie w usta Eryka, całował je jak szalony, łapiąc oddech między pocałunkami i ponownie złączając swoje wargi z ustami blondyna.
  Oderwali się od siebie po chwili ,stali bez ruchu, objęci, patrząc sobie w oczy.
  -Dobra decyzja- szepnął Eryk i uśmiechnął się do przyjaciela.
  -A gdybym powiedział, że masz wyjść?- zapytał szatyn. Eryk wzruszył ramionami.
  -Wydałbym ci rozkaz- powiedział z uśmiechem. -Jesteś moim podwładnym, masz mnie słuchać.
  -Ha ha, ale zabawne- Peter pokiwał głową z politowaniem. -To chyba nie działa w kwaterach, kiedy mamy czas wolny.
  -No cóż, mogę jeszcze wyjść...- zaczął Eryk, ale Dennissen przerwał mu.
  -Nie! Zostań...- pocałował go delikatnie. -Rozkazuj...
  Blondyn odwzajemnił pocałunek i pogłaskał Petera po plecach.
  -A teraz pod prysznic, naprzód marsz!- powiedział, z uśmiechem, odrywając się od jego gorących ust. Obaj weszli pod strugi gorącej wody, zostawiając bokserki na posadzce.   Dopiero wtedy zorientowali się, że nie zabrali nic do ubrania się po prysznicu.

8 komentarzy:

  1. Świetny rozdział ;)

    OdpowiedzUsuń
  2. Bardzo ciekawy rozdział, fajnie napisany i nie mogę doczekać się następnego<3

    OdpowiedzUsuń
  3. Dziś zaczęłam, dziś skończyłam ~.^ Piszesz niesamowicie w tym opowiadaniu i w tym drugim. Nie mogę się doczekać następnych rozdziałów<3
    Haru Demon

    OdpowiedzUsuń
  4. No więc, po przeczytaniu całego tego opowiadania, do tej pory (i tego na drugim blogu "Odcienie Tęsknoty"), mogę stwierdzić, że uzależniłam się od twoich opowiadań. Są świetne, bardzo wciągające i po prostu brak mi słów, żeby to opisać! Czekam na więcej ~

    OdpowiedzUsuń
  5. Fajny rozdział, to niezdecydowanie Petera jest taki słodkie :3,ciekaw jestem jak zakończysz ten wspólny prysznic i rozkazywanie Eryka. Błędów nie znalazłem, tak jak na Twoim drugim blogu tu też widać widać poprawę, co cieszy :D Hmmmm... tajemnicza choroba, nono nutkę grozy rozsiałeś:P
    Czekam na next:D

    OdpowiedzUsuń
  6. Witaj, witaj,
    tak, tak zamiast Patryka miało być Peter (jak to należy sprawdzać co się pisze.... ;])
    zaczyna się powoli rozkręcać akcja.... Eryk naprawdę aspiruje na dowódcę.... reakcja pilota na nich była świetna.... mam nadzieję, ze ich nie rozdzielą w przyszłości, chodzi mi zwłaszcza o Eryka, Tima i Petera... Och i to „rozkazuj” pod prysznicem było rewelacyjne....
    Dużo weny życzę Tobie...
    Pozdrawiam serdecznie Basia

    OdpowiedzUsuń
  7. opowiadanie jak zawsze bardzo fajne , ciekawe ;)
    Karol jesteś mega ;p czas zastanawiać się powoli nad książką ;)
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń