Rozdział 6- Pora na uczucia (fragmenty)

  Minęło kilka dni od akcji w szkole. Rannego pilota umieszczono w szpitalnej części ośrodka szkolenia. Kiedy odzyskał siły, poprosił o spotkanie z chłopcami, którzy uratowali mu życie. Dowódca wezwał swoich podopiecznych do swojego gabinetu, skąd mieli udać się razem do rannego.

  Wezwani Eryk i Peter stawili się jak zawsze o czasie u Hernandeza, a Tim czekał na korytarzu, pod drzwiami gabinetu. Kapitan zmierzył ich surowym spojrzeniem.

  -Moje rozkazy były jasne, nie ryzykować niepotrzebnie- zagrzmiał, patrząc na Eryka. -A tymczasem, przez twoją brawurę, Vinderen, pilot o mały włos nie stracił życia, a jeden z twoich żołnierzy został ranny!

 -To nie było niepotrzebne ryzyko- powiedział spokojnie Eryk. -Gdyby nie moja decyzja, prawdopodobnie stracilibyśmy pilota, a cała nasza wyprawa ratunkowa poszłaby na marne.

 -Naraziłeś swojego podwładnego na uraz głowy, pilot, po którego poszliście prawie został wyssany, to ma być dobrze przeprowadzona akcja ratunkowa?!

  -Panie kapitanie...- opanowanym tonem powiedział blondyn. -Gdybym bał się odrobiny ryzyka, nie poprosiłbym o pozwolenie na tę akcję i wtedy na pewno stracilibyśmy pilota. A rana Dennissena nie jest poważna, to zaledwie otarcie.

  Hernandez spojrzał na chłopca łagodniejszym wzrokiem.

  -Dobrze, że to rozumiesz- powiedział. -Ale znajdą się tacy, którzy będą na tobie wieszać psy za najmniejsze nawet straty. A dowódca wahający się wysłać ludzi na niebezpieczną akcję, to zły dowódca. Nieskuteczny. Cieszę się, że ty taki nie jesteś- wyciągnął dłoń w stronę Eryka. -Gratuluję podjęcia właściwej decyzji.

  Uścisnął rękę blondyna i zwrócił się do Petera.

  -Panie Dennissen, a panu gratuluję udziału w tej akcji, mam nadzieję, że czegoś ona pana nauczyła.

  -Tak jest, panie kapitanie- powiedział cicho chłopiec i spuścił wzrok.

  -Podczas żadnej akcji nie należy wpadać w panikę- Hernandez patrzył na obu chłopców nieco łagodniejszym spojrzeniem. -Panika utrudnia trzeźwą ocenę sytuacji, przez co zmniejsza szansę na przeżycie. Pamiętajcie o tym.

  -Będziemy pamiętać- powiedział Eryk. Kapitan pokiwał głową i jeszcze raz zwrócił się do Petera:

  -Powinieneś być wdzięczny koledze. Żyjesz tylko dzięki jego naturalnym zdolnościom oceny zagrożenia.

  Peter jeszcze niżej spuścił głowę i zagryzł wargi. Po chwili podniósł wzrok i powiedział stanowczo w stronę Eryka:

  -Dziękuję za uratowanie życia mnie i pilotowi. Przepraszam, że straciłem głowę w akcji, obiecuję, że to się więcej nie powtórzy. Od dziś będę twoim najlepszym żołnierzem.

  -Panie Dennissen- oficer zaśmiał się głośno. -Niech pan nie składa obietnic, których nie jest pan w stanie dotrzymać.

  Eryk spojrzał na kapitana lodowatym wzrokiem, ale jego głos był spokojny.

  -Jest pan niesprawiedliwy, panie kapitanie, Peter jest bardzo dobrym żołnierzem- odwrócił się w stronę szatyna. -Jesteś moim najlepszym żołnierzem, ty i Tim też, a każdemu może się zdarzyć chwila słabości. Nawet najlepszemu.

  -Dziękuję...- szepnął Peter a jego oczy nie patrzyły już w ziemię.

  
(...)

 W blasku diodowego ekranu widział, jak Peter zdejmuje koszulkę, widział jego nagą klatkę i płaski, umięśniony brzuch. Szatyn spojrzał na Eryka i zapytał:

  -Nie rozbierasz się? Trzeba wziąć prysznic.

  -A, tak...- otrząsnął się i zaczął zdejmować koszulkę. -Idź pierwszy, ja poczekam.

  Peter wstał, ale nie poszedł do łazienki. Stał przed Erykiem i rozpinał spodnie. Robił to powoli, jakby chciał, żeby blondyn widział każdy jego ruch.

  -Pomyślałem...-powiedział cicho, prawie szeptem. -...pomyślałem, że możemy pójść razem pod prysznic...

  Eryk spojrzał na niego, zaskoczony jego propozycją.

  -Ale, że w tym samym czasie?

  -Noo, tak..- odpowiedział szatyn i zsunął spodnie, stojąc w samych opiętych bokserkach przed zdezorientowanym Erykiem. Vinderen przełknął ślinę i wstał, patrząc na ledwie oświetloną twarz Petera, który zbliżył się do niego i spojrzał mu głęboko w oczy. Ich klatki piersiowe niemal stykały się.       Peter spuścił oczy i szepnął:

  -Przepraszam, to głupie...

  -Nie, ale...- Eryk nie wiedział, co powiedzieć. -...nie wiem, co o tym myśleć...

  -Ja też...- szatyn zagryzł wargę. -Czy to jest normalne? Czy ze mną wszystko dobrze?

  -Nie wiem...- blondyn zaczął się jąkać, patrząc na prawie nagiego przyjaciela. -Ale skoro...ty nie jesteś normalny, to ja...ja chyba też...

  -To jest złe?- zapytał nieśmiało Peter. Eryk pokręcił głową i rozłożył ramiona.

  -Nie wiem, ale nie czuję, żeby to było coś złego.

  -To chodź...- Peter złapał go za rękę i pociągnął w stronę łazienki. Blondyn w biegu zdjął spodnie i rzucił je na łóżko, po czym poszedł za przyjacielem. Weszli po cichu do łazienki i zapalili światło. Eryk w pełnym świetle spojrzał na szczupłe ciało Dennissena. Poczuł ukłucie podniecenia, kiedy przeniósł wzrok na jego obcisłe bokserki, z wyraźną wypukłością w kroczu. Nie odrywając oczu od tego widoku, sięgnął ręką i odkręcił wodę pod prysznicem. Peter, zawstydzony, odsunął się nieco od przyjaciela, ale ten przytrzymał go zdecydowanie za biodra i przyciągnął bliżej siebie. 
   Dłonie Eryka wślizgnęły się pod bokserki szatyna i zsunęły je z pośladków. Peter pokręcił głową i próbował się cofnąć, ale blondyn złapał go w pasie i mocno przyciągnął.

  -Nie chcę...- wyszeptał Peter, ale niebieskooki położył mu palec na ustach.

  -Przed chwilą sam mnie tu ciągnąłeś, więc nie odwracaj kota ogonem, jak już udało ci się zaciągnąć mnie do łazienki.

  -Ale ja się chyba rozmyśliłem...-szatyn nie wiedział, gdzie skierować wzrok. Eryk stanowczo złapał go za brodę i podniósł jego twarz, tak aby patrzyli sobie w oczy.

  -Szybka decyzja- powiedział stanowczym tonem. -Mam wyjść, czy chcesz, żebym został?

  -Zostań...- jęknął Peter i zarzucił ramiona na szyję blondyna, przyciskając biodra do jego bioder. Eryk poczuł, jak sztywny członek Dennissena ociera się o wypchany krok jego bokserek. Zadrżał z podniecenia i uwolnił swój nabrzmiały organ, który zetknął się z penisem Petera. Powoli zbliżył twarz do twarzy przyjaciela, czuł jego oddech tchnący podnieceniem. Ich wargi zetknęły się. Peter jęknął i wpił się łapczywie w usta Eryka, całował je jak szalony, łapiąc oddech między pocałunkami i ponownie złączając swoje wargi z ustami blondyna.

  Oderwali się od siebie po chwili ,stali bez ruchu, objęci, patrząc sobie w oczy.

  -Dobra decyzja- szepnął Eryk i uśmiechnął się do przyjaciela.

  -A gdybym powiedział, że masz wyjść?- zapytał szatyn. Eryk wzruszył ramionami.

  -Wydałbym ci rozkaz- powiedział z uśmiechem. -Jesteś moim podwładnym, masz mnie słuchać.

  -Ha ha, ale zabawne- Peter pokiwał głową z politowaniem. -To chyba nie działa w kwaterach, kiedy mamy czas wolny.

  -No cóż, mogę jeszcze wyjść...- zaczął Eryk, ale Dennissen przerwał mu.

  -Nie! Zostań...- pocałował go delikatnie. -Rozkazuj...

  Blondyn odwzajemnił pocałunek i pogłaskał Petera po plecach.

  -A teraz pod prysznic, naprzód marsz!- powiedział, z uśmiechem, odrywając się od jego gorących ust. Obaj weszli pod strugi gorącej wody, zostawiając bokserki na posadzce.   Dopiero wtedy zorientowali się, że nie zabrali nic do ubrania się po prysznicu.